ความรู้สึกที่ดี: มิถุนายน 2009

แว่นตาคุง

ชื่อ น.ส สุกัญญา

นามสกุล สีหาเสนา

ชื่อเล่น โรส

ศึกษาอยู่
วิทยาลัยเทคนิคราชบุรี ปวช2/3

แผนกวิชา คอมพิวเตอร์ธุรกิจ

E-mail rose_com3@thaimail.com

5 ความคิดเห็น |

เรื่องสั้นของฉัน

เรื่องสั้นยามเช้า

ฉันนึกถึงภาพของแสงแดดยามเช้าในสวนหลังบ้าน กลิ่นไอของกาแฟอิตาเลียนโรสต์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ กลิ่นปิ้งของขนมปังลอยขึ้นผสมปนกับกลิ่นนมของก้อนเนยที่กำลังละลาย

เสียงพูดคุยของกลุ่มนก ดังมาจากต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสูงเป็นที่กำบัง ดังออกมาเบาๆ เป็นช่วงๆ

ฉันพยามหลับตาแน่นขึ้นเพื่อเปิดกว้างจินตนาการของฉันออกไป ตอนนี้ฉันคือใบไม้ที่ปลิวอยู่ท่ามกลางสายลม ไม่แน่ใจในทิศทางของตัวเอง ฉันลอยเคว้งคว้างอย่างอิสระ ไร้ซึ้ง

ความกังวลใดๆ ไม่ได้ปรารถนาที่จะขัดขืน ถ้าสายลมพัดไปทางซ้าย ฉันจะหมุนหนึ่งรอบแล้วไปตาม ถ้าสายลมพัดไปทางขวาฉันจะพลิกตัวแล้วตามไป บางทีฉันลอยต่ำ บางทีฉัน

ขึ้นสูง บางทีฉันลอยคนเดียว บางทีฉันมีเพื่อน เวลาลืมฉัน ฉันลืมเวลา

พอรู้ตัวอีกที ฉันได้ยินเสียงปรบมือประปราย ฉันลืมตาขึ้น เห็นฝูงชนเล็กๆกำลังเอามือกระทบกันพอเป็นพิธี ประมาณครึ่งนึงของคนที่เห็นอยู่ตรงหน้าจ้องมองมาที่ฉัน บางคนยิ้ม

อย่างชอบใจ บางคนทำหน้าขึงขัง บางคนไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา ฉันพูดคำว่า “ขอบคุณ” ผ่านไมค์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า แล้วรีบลุกหายเข้าไปหลังเวที ฉันเดินผ่านทางเดินเล็กๆ

แล้วมานั้งลงบนเก้าอี้ไม้ หยิบบุหรี่จากซองที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างๆออกมาจุด แล้วยกแก้วดื่มน้ำที่เหลืออยู่นิดหน่อยจนหมด สักพักชายวัยกลางคนใส่สูทและกางเกงสีดำเปิดประตู

เข้ามา เค้าเดินมานั้งที่เก้าอี้ตรงข้ามแล้วยื่นซองจดหมายสีขาวมาที่ฉัน

” ขอบคุณค่ะ ” ฉันรีบหยิบมันแล้วเอามาวางลงบนโต๊ะ

” เสียงเปียโนของเทอวันนี้ก็ยังไพเราะเหมือนทุกๆวันเลย เอมิลี่ ” บาร์เมเนเจอร์ มิสเตอร์ ฮอย พูดพร้อมกับลุกขี้นแล้วเดินไปทางกระจกบานใหญ่ เอามือลูบดูรอยที่คาดว่าจะเป็น

รอยร้าวอะไรสักอย่าง เสร็จเค้าหยิบเอาบุหรี่ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อสูทออกมาจุด พร้อมกับสูดหายใจเต็มปอด

” ฉันเป็นคนตรงไปตรงมา ฉันไม่ชอบพูดจาอ้อมค้อม มันแค่ไม่ใช่สตายของฉัน เทอเข้าใจช่ายมั้ย เอมิลี่ ” มิสเตอร์ ฮอย หันหลังกลับมามองที่ฉัน ควันบุหรี่ที่ปล่อยออกมาลอย

ช้าๆขึ้นไปด้านบน

” หนูรู้ค่ะ ” ฉันพูดพร้อมกับหยิบแก้วเปล่าขึ้นมาสังเกตุ หวังจะให้มันมีน้ำอยู่หน่อย สักหยดสองหยดก็ยังดี

” เทอเองก็คงสังเกตุได้ช่ายมั้ย ว่าช่วงนี้บรรยากาศที่ร้านมันดูเงียบจนหน้าใจหาย ช่วงสี่เดือนที่ผ่านมา เทอรู้มั้ยว่ายอดขายของร้านตกลงไปสามสิบเปอร์เซนต์ และฉันหมาย

ถึง..มันไม่มีวี่แววว่าจะกลับมาง่ายๆ ” มิสเตอร์ ฮอย กลับมานั้งตรงที่เดิมแล้วหันไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนพนังห้อง

” ฉันไม่ชอบในสิ่งที่ฉันกำลังทำอยุ่หรอกนะ เอมิลี่ แต่มันไม่ใช่แค่ฉันคนเดียว มันหมายถึงหุ้นส่วนทุกๆคน และก็ปากท้องของครอบครัวฉัน ” มิสเตอร์ ฮอย ถอนหายใจยาวๆ

พร้อมกับขยี้บุหรี่ลงบนที่เขีย ” ฉันมีลูกสองคนนะ เอมิลี่ เทอพอจะเข้าใจช่ายมั้ย ไอ้ตัวหนึ่งกำลังเข้าโรงเรียน โรงเรียนส่วนตัวนะขอโทษ อีกตัวนึงกำลังคลานไปมา ไม่มีการคาดเดา

ได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเมียฉัน เทอรุ้ช่ายมะ อีนางนี้ช้อปของแบรนเนมย์ราวกับจ่ายตลาดสด ” มิสเตอร์ ฮอยหยุด หวังจะให้ฉันพูดอะไรตอบ แต่ฉันนั้งเงียบเฉย

” ฉันไม่โทษเทอนะเอมิลี่ ฉันว่าเทอฝีมือไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ถ้าเทอพยามหนักกว่านี้ ฉันว่าเทออะ อนาคตไกล แต่คนฟังสมัยนี้ เทอก็รู้ช่ายมะ จะหาคนฟังรสนิยมดีๆมันยาก

มากผู้คนส่วนใหญ่โดนอิทธิพลของดนตรีอื่นๆกลบหมด ร็อกแอนโรคกะฮิปฮอปอะ เทอรู้ช่ายมะ จะหาคนรุ่นใหม่ที่ชอบฟังดนตรีคลาสสิกคอลนี่มันยากมาก เด็กวัยรุ่นนี่ยิ่งไม่ต้อง

พูดถึงมันกลายเป็นดนตรีคนแก่ไปแล้ว ” มิสเตอร์ ฮอยหยุดอีกครั้งหวังจะให้ฉันพูดอะไรตอบ แต่ฉันนั้งเงียบเฉย

” ฉันเกลียดที่จะต้องพูดมันออกมา แต่เราคงจ้างเทอไม่ไหวแล้วหล่ะ เอมิลี่ อย่าคิดมากนะ ฉันจะเลิกล้มทำไลฟคอนเสิร์ตไปเลยซักพัก ว่าจะหาดีเจมาเปิดแผ่นแทน จะดูว่ามันจะ

เป็นยังไง ” มิสเตอร์ ฮอยจ้องมาที่ตาของฉันเหมือนจะมองเข้าไปข้างใน แกค่อยๆเอื้อมมาเกาะฉันที่บ่าทั้งสองข้างแล้วจูบที่หน้าผาก

” โชคดีกับทุกๆอย่าง ฉันต้องไปแล้ว” แกเหลือบดูนาฬิกาอีกครั้ง แล้วรีบลุกออกจากห้องไป

บนถนนตอนกลางคืน ดาวทาวน์ดูเงียบเหงาผิดปกติ คืนนี้ร้านของมิสเตอร์ฮอยเป็นที่ๆเดียวที่ฉันมีเล่น แต่ต่อจากนี้ก็จะเหลือแค่อีกทีนึงเท่านั้นที่ฉันเล่นอยู่ประจำทุกวันอังคาร

และวันพฤหัส ฉันคงจะต้องหาที่อื่นเพิ่มเร็วๆนี้ พอมาถึงหน้าอพาทเมนต์ ฉันหยิบเอากุญแจออกมาไขที่ประตูรั้วแล้วพลักประตูเข้าไป เดินขึ้นบันได2ชั้น แล้วมาหยุดตรงหน้าห้อง

ไขจุญแจอีกดอกแล้วพลักประตูเข้าไป เอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟ ฉันถอดเสื้อโค๊ทแล้วแขวนไว้บนราว ถอดร้องเท้าวางไว้บนพรม หยิบเอาซองเงินจากเสื้อโค๊ทมาวางลงบนโต๊ะกิน

ข้าว โซฟี แมวน้อยสีขาวค่อยๆเดินมาส่งเสียงร้อง เหมียวๆ ที่ปลายเท้าของฉัน

” รู้น่า ” ฉันเหล่ตาไปมองโซฟีแล้วเดินไปตรงตู้เย็น หยิบเอานมออกมารินใส่กระบะที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้อง โซฟีรีบเดินมาแล้วบรรจงเลีย ฉันนั้งลงตรงโซฟาแล้วมองสังเกตุการ์ณ สัก

พัก ฉันเดินไปที่กองแผ่นเสียงที่อยู่บนพื้น หยิบเอาอัลบัมรวมฮิตเดี่ยวเปียโนของ จอห์น โอ คอนเนอร์ออกมา ฉันเลือกเปิดเพลงของโชแปง: Nocture in E-flat major,

Op.9, No.2 ฉันเดินไปตรงตู้เย็นอีกครั้ง หยิบเอาไวน์ขาวออกมา เปิดตู้ที่อยู่ด้านบน หยิบแก้วไวน์แล้วรินใส่ลงไป กลับมานั้งตรงที่เดิม ฉันหลับตา

บรรยากาศในห้องค่อยๆรู้สึกเบาขึ้นมากระทันหัน เสียงเลียนมของโซฟีดังเป็นจังหวะปนผสมกันกับเมโลดีของโชแปง ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะล่องลอย ล่องลอยไปตามสายลม

สายลมเอ๋ย เมื่อไหร่จะพาฉันไป…

พระอาทิตย์ 3 ดวง

อาทิตย์ขึ้น

ยามเช้า

เรื่องสั้นของฉัน

เวลาที่ผ่านไป

เด็กคอม2/3ทุกๆคน

Blog Archive